Brief aan mijn moeder.

(mijn moeder tijdens schoolreisje 1948-1949)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Lieve mama, op Moederdag (helaas een grijze dag...) schrijf ik u deze brief. Dit is de 1e brief sinds 7 jaar. Vaak denk ik aan u, maar niet eerder nam ik de tijd om u te schrijven. Tegenwoordig heeft iedereen het zo druk en daarbij vergeten we soms de rust te nemen die zo belangrijk is. Vandaag doe ik het rustig aan en neem de tijd om u te vertellen hoe het met me gaat. Het is alweer ruim 6 jaar geleden dat Arie en ik besloten naar Drenthe te verhuizen, dit i.v.m. het opstarten van een paardenbedrijf.
Met vallen en opstaan is dit gelukt. Arie werkt hard op de boerderij, maar zijn droom is uitgekomen. De eerste 5 jaar heb ik hem geholpen, samen hebben we elke dag onze schouders eronder gezet. Het was zwaar, maar het is ons gelukt. Soms kwam tegenslag op ons pad en we hebben gemerkt dat niet iedereen te vertrouwen is.
Maar zoals het gezegde luidt : Door schade en schande wordt men wijs !
Gedurende die 5 jaar sluimerde bij mij het verlangen om een winkel te beginnen, dus toverde ik de oude koeienstal om tot een gezellig boerenwinkel. De kerkuil, die in de nok woont, bracht mij op het idee van de naam : In den Uylenbal.
Soms denk ik aan hoe hard u heeft moeten werken, 8 kinderen en een eigen zaak. Ik vraag me wel eens af of u echt heeft kunnen genieten van het leven dat achter u ligt. Als kind zat u, tijdens de oorlog, hier in Drenthe in verschillende kampen. U vertelde die verhalen aan ons door. Ik herinner me dat ik op de grond voor u zat en met open mond naar u luisterde. Terwijl de Gelderse potkachel de kamer verwarmde trok er af en toe een koude rilling over mijn rug. Ik vond de verhalen intrigerend, maar tegelijkertijd vervulde zij mij met angst.
U heeft geen makkelijk leven gehad, ik ben daar als kind getuige van geweest . Ik wil daar niet over uit wijden, wij allen ( ook mijn 5 broers en 2 zussen ) dragen daar nog de littekens van mee.
Lieve mama, ik hoop dat u trots op ons bent, want ondanks alles wat we mee hebben gemaakt zijn we allemaal "goed" terecht gekomen. Het verleden kunnen wij niet veranderen, het maakt ons, gedeeltelijk, tot wie we zijn geworden. Maar ik geloof heel sterk dat je een groot deel zelf bepaald. Ik bepaal nu mijn eigen lijn in het leven, de littekens neem ik voor lief. Ik voel af en toe een enorm gemis en kan verdrietig zijn om de keuzes die u in het verleden heeft gemaakt. Maar het was uw keuze, u bepaalde uw lijn/route in het leven. Het leven waar u voor koos bleek te zwaar voor u, uw geest en lichaam waren niet opgewassen tegen alle obstakels en hindernissen die u moest nemen. Ik herinner me de vele gesprekken die wij, als kinderen, met u voerden. Wij wilde dat u een andere lijn uit ging zetten, maar de angst die u al jaren met u meedroeg weerhield u hiervan. Soms kan ik nog kwaad worden, omdat u niet voor uzelf koos. Toen voelde dit als verraad aan ons, nu weet ik beter. U kon eenvoudig weg niet, het was geen kwestie van niet willen. Helaas kwam aan uw strijd 7 jaar geleden een einde, uw lichaam gaf het op. Ik was de dag voordat u stierf nog bij u, u lag in coma. Petra en ik stonden bij u, maar ik kreeg het gevoel dat u er al niet meer was. U heeft gekozen voor rust, die u zo verdiende. Het is egoïstisch van mij maar ik zou zo graag willen dat u ons kon zien, hoe we allemaal onze weg hebben gevonden. Hoe we ons staande houden, hoe we liefhebben, hoe we genieten, hoe we . . . .
Lieve mama, ik mis je nog elke dag . . .
Fijne Moederdag !